‘Centrisme’ heeft een slechte reputatie. Als onder centrisme wordt verstaan, het kiezen van een middenpositie omwille van het hebben van een middenpositie, dan is dat terecht. Als de linker- en rechterflank in een gegeven maatschappij al vrij dichtbij het centrum staan, dan is het misschien ook terecht. Maar in tijden van polarisatie is een herwaardering van het middenste no man’s land van belang.
De progressieve radicaal heeft het in zijn diagnose van de staat van de wereld bij het rechte eind. De wereld is afschuwelijk ongelijk. Kinderen komen om van honger terwijl techmagnaten laveren op 30-metere lange privéjachten. Overvloeden aan voedsel worden geëxporteerd uit landen die het nodig hebben, en ingevlogen in landen waar het fenomeen verhongering plaats heeft gemaakt voor morbide obesitas. Men kan zich enkel met deze afschuwelijke werkelijkheid verevenen door een combinatie van oogkleppen en een staaltje mentale gymnastiek van olympisch niveau.
Het gaat niet goed met links. De monsterzeges van de BBB in de provinciale statenverkiezingen en van de PVV in de tweede Kamerverkiezing van 2023 en het instorten van de SP en D66, hebben duidelijk gemaakt dat links niet de juiste koers vaart. Maar wat voor koerswijziging er nodig is, daar schijnt nog geen overeenstemming over te zijn. Wellicht omdat de vereiste koerswijziging dermate radicaal is, dat hij moeilijk verkropt kan worden. Links moet namelijk uit de intellectuele bubbel.
De meningen over de gaza-oorlog lopen nogal uiteen. Er zijn weinig mensen die zich geen zorgen maken over de enorme sterfte onder Palestijnen, maar er zijn wel verschillende ideeën over wie er voor deze sterfte verantwoordelijk is.
De comfort zone is inherent aan de menselijke natuur. Het is een (mentaal) gebied waarbinnen dingen ons bekend zijn. Buiten de comfort zone schuilt onzekerheid; kans op een negatieve ervaringen en falen. De comfort zone is een mentale zone waarbinnen we ons veilig voelen. Dit kan zijn een bepaalde sociale kring, een hobby, een beroep, of zelfs een wereldbeeld.
